قسمتِ همدیگر ...

دانشمندان کم کاری می کنند وگرنه تا به حال می بایست راهی اختراع شده باشد که با وجود مسافت احتمالی من و تو؛ گلی که تو می‌چینی همزمان در دستان من باشد، اناری که من دانه می کنم در لحظه بفرستم برای تو...

باید بتوانیم همدیگر را احضار کنیم در هنگام تماشای منظره ای زیبا! به هنگام تنفس باران‌های بزرگ و چشیدن طعم هایی که لذتش در سهیم کردن دیگری باشد ...

مردیم از حسرت "کاش تو اینجا بودی " ها ...

ازشان ناامیدم! هنوز نتوانسته اند "چقدر جای تو خالیست" هایمان را درمان کنند! اگرچه من با شعرم همیشه خواسته ام تو را به اکنونم صدا بزنم ...

" مونا برزویى "

 

[ادامه مطلب را در اینجا بخوانید ...] تولد دوباره من...